Halvor Egner Granerud to skoczek z Oslo, który intryguje od samego początku. Norweg reprezentujący klub Asker Skiklubb, przyszedł na świat 29 maja 1996 roku. Po drodze na szczyt, oglądaliśmy jego wzloty i upadki. Ostatecznie Granerud może pochwalić się bogatym dorobkiem, jakim są m.in. dwie Kryształowe Kule. Jeśli jesteście ciekawi szczegółów z przebiegu jego kariery, zachęcamy do pozostania.
Początki kariery
Norweski skoczek początkowo był znany z tego, że oddał skok nago. ,,Największy artysta skoków” w 2013 roku w samych nartach, butach i kasku skoczył z obiektu K-60 w Oslo. Koledzy Graneruda sfilmowali go i umieścili nagranie w sieci. Wywołał on szok, a działacze żądali wieloletniej dyskwalifikacji sportowca. Za zawodnikiem wstawił się jednak kierownik kadry A – Clas Brede Brathen. Wybronił go mówiąc, iż w regulaminie nie ma wyodrębionych zasad o kombinezonie podczas treningu, a skoro miał kask, narty oraz buty, to posiadał wyposażenie. Tym samym wówczas 16 latek, został powołany do kadry juniorów.
13 lipca 2013 roku, zadebiutował w zawodach FIS Cup w Villach, gdzie zajął 30. pozycję. Pół roku później, został wytypowany do konkursów Pucharu Kontynentalnego w Seefeld. Tam jednak nie zdołał punktować, gdyż zajmował kolejno 34. i 52. miejsca. Dopiero we wrześniu 2014 roku, w Klingenhtal, udało mu się wywalczyć pierwsze punkty tej rangi. Norweg zajął wówczas 16. lokatę.
Sezony 2014/15, 2015/16
Sezon 2014/2015, był pierwszym ważniejszym w karierze zawodnika. Granerud w grudniu 2014 uzyskał swoje pierwsze zimowe punkty kontynentalne. Ponadto zwyciężył on zawody w Lahti (luty 2015) i Titisee-Neustadt (marzec 2015). Tej samej zimy, skoczek wspólnie z Joacimem Oodegardem Bjoerengiem, Philippem Sjoenem oraz Johannem Andre Forfangiem, podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Ałmatach, wywalczył złoty medal drużynowy. Indywidualnie uzyskał 20. pozycję.
We wrześniu 2015, zwyciężył konkurs Pucharu Kontynentalnego w Oslo, co w efekcie skutkowało w późniejszym czasie powołanie w zawodach Pucharu Świata. Wydarzyło się to w grudniu 2015 na skoczni w Lillehammer. Nie był to zbyt pozytywny start, bowiem Norweg zaczął go od dyskwalifikacji za nieprzepisowy kombinezon. Granerud wrócił do rywalizacji na szczeblu niżej, w którym trzykrotnie stanął na podium. W rezultacie po niecałym miesiącu, ponownie został nominowany do najwyżej rangi, a konkretniej niemieckiej części Turnieju Czterech Skoczni. Tam skoczek nie uzyskał jednak zbyt zadowalających wyników (46. i 36. lokata).
W lutym 2016, pojechał na Mistrzostwa Świata Juniorów w Rasnovie. Indywidualnie wywalczył 17. miejsce, natomiast w drużynie (z Mariusem Lindvikiem, Robinem Pedersenem i Are Sumstadem) srebrny medal.
Sezon 2016/17, 2017/18
Pierwsze punkty Pucharu Świata zdobył zaś rok później w Oberstdorfie zajmując 28. miejsce. Można rzec, iż wtedy rozpoczęła się dobra passa Graneruda, jeśli chodzi o zdobywanie punktów, bowiem pod koniec sezonu punktował on jeszcze pięciokrotnie. W międzyczasie Norweg zwyciężył jeszcze dwa konkursy Pucharu Kontynentalnego – w Engelbergu oraz Iron Mountain.
Lato 2017 było dosyć udane dla Graneruda. Udało mu się plasować w czołowej trzydziestce, w każdym konkursie, ponadto podwójnie uplasował się na piątej pozycji. Był to tylko przedsmak przed nadchodzącą zimą, w której punktował w prawie wszystkich zawodach Pucharu Świata. W klasyfikacji generalnej, skoczek zakończył sezon na 20. miejscu, z dorobkiem 280 punktów.
Sezon 2018/19, 2019/2020
Po znakomitej passie z ubiegłego sezonu, Granerud wspaniale zaczął lato. W lipcu 2018, w Wiśle, po raz pierwszy stanął na podium Letniego Grand Prix. W późniejszych zawodach (z wyjątkiem Courchevel, gdzie uplasował się jako siódmy), nie brał udziału.
Początek zimy 2017/2018 nie należał do perfekcyjnych, natomiast wzwyż formy można było odczuć po nowym roku. Norweg dosyć regularnie uzyskiwał miejsca w pierwszej trzydziestce. W rezultacie pozwoliło mu to ukończyć sezon na 15. pozycji w klasyfikacji Pucharu Świata.
Dodatkowo w Sapporo udało mu się wywalczyć najwyższą, gdyż 4. lokatę. Wszakże krążyła informacja, że tego dnia powinien stać na podium, ponieważ noty zostały pomylone. Ostatecznie mimo tego błędu, tak się jednak nie stało.
Wymieniając kolejne osiągnięcia, skoczek doskonale zaprezentował się podczas konkursów Pucharu Kontynentalnego w Iron Mountain. W USA zajął kolejno 3. i 1. miejsce. Wszystko wskazywało na to, w jak świetnej dypozycji był wówczas.
Następne lato również było dosyć udane, natomiast zakończyło ono pewną erę powodzeń. Sezon 2019/2020 nie był nadzwyczajnie pomyślny, wręcz przeciwnie, bowiem zawodnik zszedł w cień i przestał być częścią Pucharu Świata. Wszystko za sprawą poszukiwania formy oraz siebie. Dodatkowo zmagania kontynentalne również nie przyniosły mu większych sukcesów.
Sezon 2020/21
Skandynaw był nieobecny podczas sezonu letniego, zaś zimę rozpoczął znakomicie. Wywalczona 4. pozycja podczas pierwszego konkursu w Wiśle, była dosyć dużym zaskoczeniem, jak i również informacją, iż zawodnik może dużo namieszać w niedługim czasie. Tak się stało tydzień później, gdyż Halvor w Ruce wywalczył swoje pierwsze zwycięstwo, a w następnych tygodniach, kolejne cztery z rzędu.
Fenomenalna forma i przygotowanie mentalne Norwega, doprowadziły go do wywalczenia Kryształowej Kuli, mimo iż widoczne było jego osłabienie na zakończenie sezonu. Wszystko za sprawą przebytego COVID-19, co również spowodowało wycofanie zawodnika z Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Ponadto zdobył jeszcze indywidualne srebrny medal (za Karlem Geigerem) oraz drużynowo (wspólnie z Robertem Johanssonem, Danielem Andre Tande i Johannem Andre Forfangiem) złoty, podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich w Planicy.
Dodatkowo w Planicy, na Letalnicy, ustanowił swój rekord życiowy – 244,5 metra.
Sezon 2021/2022
Mimo, iż w lecie 2021, Granerud startował jedynie w Szczuczyńsku, Czajkowskij oraz Klingenthal, to nie pozwolił on zapomnieć o swojej osobie. Wówczas wygrał trzy razy z rzędu, a w Klingental zajął 2. pozycję za Ryoyu Kobayashim. Owe występy zapewniły mu jednak zwycięstwo w cyklu.
Po pierwszym weekendzie rangi Pucharu Świata, gdzie Norweg wywalczył 3. miejsce (za Karlem Geigerem i Ryoyu Kobayashim) oraz zwycięstwo, wydawało się, iż Skandynaw nie zamierza zwalniać. W kolejnych dwóch tygodniach, w Ruce oraz Wiśle, Granerud o dziwo nie wywalczył ani jednego punktu. Szczęśliwie jednak w następnych zawodach w Klingenthal wszystko wróciło na stary tor. Skoczek uzyskał wówczas 2. oraz 5. miejsce.
Późniejsze tygodnie pozwoliły zawodnikowi na zaklimatyzowanie się w pierwszej dziesiątce na stałe. Ponadto sportowiec przypieczętował swoje sukcesy 3. miejscem w klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni. Wszystko za sprawą wywalczenia 2. pozycji w Oberstdorfie i Bischofshofen. W Austrii w drugim konkursie, zajął również 3. miejsce.
Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2022 w Zhangjiakou pod względem uzyskiwania krążków, nie były fortunne dla Norwega. Ostatecznie po dyskwalifikacji w drugiej serii, na skoczni normalnej zajął 30. lokatę, zaś na dużej 8. W drużynie wspólnie z Danielem Andre Tande, Robertem Johanssonem oraz Mariusem Lindvikiem, uplasowali sie na 4. pozycji.
Dosyć szybko jednak, Granerud zreflektował się za swoje występy w Chinach, gdyż podczas Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2022, w drużynie z Johannem Andre Forfangiem, Mariusem Lindvikiem oraz Danielem Andre Tande, wywalczył brązowy medal. W rezultacie, całość pozwoliła mu zająć 4. lokatę w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.
Sezon 2022/23
Po sezonie letnim, dosyć ciężko było zweryfikować formę Graneruda, gdyż brał on udział jedynie w zawodach w Klingenthal. Zamykały one cykl, a sportowiec wywalczył tam 8. pozycje.
W pierwszym inauguracyjnym konkursie w Wiśle, Norweg zajął 2. lokatę (za Dawidem Kubackim). W kolejnym tygodniu w Ruce, zdobył zaledwie jeden punkt pucharowy. Powodem była dyskwalifikacja za nieprzepisowy kombinezon, w drugiej serii. Następnego dnia zwyciężył jednak. Dalsze dwa przystanki – Titisee-Neustadt oraz Engelberg, przyniosły Skandynawowi pozycje w pierwszej piątce. Mogłoby wydawać się, iż te rezultaty są wystarczające, jednak Granerud chciał pokazać, iż stać go na więcej.
W Turnieju Czterech Skoczni zwyciężył w trzech konkursach. Wyjątkiem były zmagania w Innsbrucku, w których uplasował się jako drugi (za Dawidem Kubackim). Tym samym triumfował w całym cyklu. Owy sukces nie pozwolił mu się zatrzymać, gdyż w kolejnych ośmiu rywalizacjach stanął na podium (w tym cztery razy wygrał).
Podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023, indywidualnie zajmował 11. oraz 7. lokatę (normalna i duża skocznia). W drużynie mieszanej, z Theą Minyan Bjoerseth, Anną Odine Stroem i Johannem Andre Forfangiem, zdobyli brąz. Zmagania zakończył złotym krążkiem drużynowym, po który sięgnął wspólnie z Mariusem Lindvikiem, Kristofferem Eriksenem Sundalem oraz Johannem Andre Forfangiem).
Ponadto podczas zmagań Raw Air, zwyciężył zawody w Lillehammer i w Vikersund (tam również zajął drugą pozycję), co zapewniło mu wiktorię w cyklu. Sezon 2022/2023 zakończył w Planicy, gdzie odebrał swoją drugą Kryształową Kulę (dorobek 2128 pkt) oraz nagrodę za drugą lokatę w Pucharze Świata w lotach narciarskich.
Sezon 2023/24
Na zakończenie zapraszamy Was na nasze media społecznościowe – Facebook, Instagram oraz Twitter.
źródło informacji – własna, FIS
